کرمان: شهر غم ......

تنهایی را بخش کن هر بخش را هزار بار بنو یس. ای دوست ای یادگار لبخندهای دور مگر دستهای تو آشیان کدام پرنده مهاجر بود که قاصدها هر غروب آسمان چشمانت را پر از سرخی پرواز میکنند؟ ای یگانه ترین یار.چشمهای تورا کدام دست پر از عطر سپید مریم کرده است که هر صبح نگاهت مریم گلدان خالی من است؟ اینجا هوا سرد است .نه آسمان به لطف مینگرد و نه زمین آغوشی از محبت بر کودکانی میگشاید که تا دیروز دستان پر مهر مادران و پدران خود را به گرمی میفشردند.امروز اما کودک بم را آغوش سرد بی رحم خاک در بر گرفته.غنچه هایی که شکوفا نشده:زخم خورده از خزان غمبار طبیعت بر زمینشان ریخته.بیایید بم و کودکانش را در یابیم که مام زمین مهر مادری از ایشان برکنده.مردانگی:چشم انتظار دستان پر غیرت ما و شماست.خود اگر غیرتی مانده باشد که برای هموطن بجنبد.                                                                                                   (صبح سحر) تسلیت میگم